Ochrona społeczeństwa
Humanitarne i praworządne traktowanie osób pozbawionych wolności
Resocjalizacja skazanych

    Uwzględniając cele wykonywania kary pozbawienia wolności, a nadto by przeciwdziałać biernemu i bezproduktywnemu jej „odsiadywaniu” administracja, funkcjonariusze oraz pracownicy cywilni tarnogórskiego aresztu kładą szczególny nacisk na aktywizację zawodową skazanych. Powołana wyżej aktywizacja zawodowa osadzonych realizowana jest m.in. poprzez realizowanie kursów zawodowych. W zrealizowanych dotychczas blisko 20 edycjach kursów zawodowych, kwalifikacje zawodowe: murarza – tynkarza; pracownika ogólnobudowlanego; brukarza; technologa robót wykończeniowych; a także elektryka zdobyło bez mała 400 osadzonych.
    Dzięki działaniom podejmowanym przez administrację Aresztu Śledczego w Tarnowskich Górach – każdego dnia [w ramach ogólnopolskiego programu „Praca dla Więźniów”] do pracy kierowanych jest ponad 50% skazanych przebywających w jego murach.
    Program „Praca dla Więźniów” wdrożony został w całym kraju w kwietniu 2016 roku, a jego cele stanowi nie tylko: istotne usprawnienie i ułatwienie w zatrudnianiu skazanych, zwiększenie liczby osób zatrudnionych – ale przede wszystkim sama praca osób pozbawionych wolności jako jednego z podstawowych oddziaływań resocjalizacyjnych, mającego na celu wzbudzenie w skazanych chęci zmiany dotychczasowego trybu życia, a także kształtowaniu ich prospołecznych postaw.
    Praca podejmowana przez skazanych to nie tylko możliwość zdobywania przez nich odpowiednich kwalifikacji i nabycia doświadczenia zawodowego, ale również możliwość realizowania orzeczonych wobec nich zobowiązań oraz wspierania finansowego najbliższej rodziny. Dlatego też Służba Więzienna nieustanie poszukuje nowych rozwiązań i możliwości współpracy zarówno z przedstawicielami samorządów terytorialnych, Organizacjami Pożytku Publicznego, jak i prywatnymi kontrahentami.
    Warty podkreślenia jest również fakt, iż recydywiści penitencjarni odbywający karę pozbawienia wolności w oddziale zakładu karnego typu półotwartego zatrudnieni są [nie tylko odpłatnie] poza terenem jednostki penitencjarnej w grupach bez konwojenta. Wykonują prace remontowe. Pomagają w naprawach specjalistycznego sprzętu rehabilitacyjnego. Niejednokrotnie zajmują się tymi najzwyklejszymi pracami konserwatorskimi, czy porządkowymi. To w taki sposób nieodpłatnie wolontariusze – skazani z tarnogórskiego aresztu, od 2010 roku pracują na rzecz społeczności lokalnej. Stając się tym samym integralną i nierozerwalną jej częścią.
    Dlatego też administracja Aresztu Śledczego w Tarnowskich Górach niezmiennie dostrzega także bardzo pomocne i wartościowe narzędzie skutecznej readaptacji społecznej skazanych – jakim jest wolontariat. Ta bezinteresowna praca uczy nie tylko odpowiedzialności i obowiązkowości, ale przed wszystkim pozwala wolontariuszowi uzyskać szereg korzyści niematerialnych: satysfakcję, poczucie sensu swych działań, uznanie ze strony innych, wreszcie podwyższa samoocenę. Wolontariusz w końcu zdobywa wiedzę, doświadczenie oraz nowe umiejętności – a w związku z tym i lepszą pozycję na rynku pracy.
    Zasadniczym pojęciem związanym z wolontariatem jest motywacja i cechy osobowościowe samego wolontariusza. Tak jest i w przypadku skazanych tarnogórskiego aresztu, wykonujących prace społecznie użyteczne na rzecz wspomnianej już wspólnoty lokalnej. W tym miejscu podkreślić należy, że do pracy każdorazowo „wybierani są” osadzeni mający odpowiednie ku temu predyspozycje, a także „chcący przemodelować swój dotychczasowy system wartości”.
    Jak wspomniano wyżej, tarnogórscy osadzeni wykonują na terenie placówek należących do samorządów terytorialnych, bądź też Organizacjami Pożytku Publicznego wszelkie prace porządkowe, konserwatorskie, remontowo – budowlane, związane z utrzymaniem terenów zielonych, związane z pielęgnacją, porządkowanie i utrzymaniem cmentarza, czy też naprawą specjalistycznego sprzętu rehabilitacyjnego. Realizowanie powyższych prac, w stałym obcowaniu ze starością, chorobą, cierpieniem pensjonariuszy, a niejednokrotnie i śmiercią zmusiło ich do wyrobienia w sobie opanowania, współczucia wobec innych, wytrwałości, dyscypliny, zdolności do zbiorowego współdziałania. Daje się także zauważyć, że dla skazanych, którzy stykają się z cierpieniem innych ludzi dotychczasowe życie nabiera zupełnie innego wymiaru. Stają się oni bardziej wyrozumiali, cechuje ich znacznie wyższy poziom empatii, jak również nieodparta chęć niesienia pomocy innym osobom, a zwłaszcza takim, które są zależne od drugiego człowieka. Doświadczenia związane z „wolontariatem zza krat” pozwala stwierdzić, że wszyscy skazani – wolontariusze codziennie zdają egzamin z człowieczeństwa, a i wzorowo realizują postawione przed nimi obowiązki wynikające z pracy na rzecz społeczności lokalnej.